تاثیر محیطی بلوک های بتنی
گرمای زمین
بیشترین تاثیر محیطی که ساخت بلوک های بتنی در بر دارد، به جهت به کارگیری از سیمان میباشد. تولید سیمان چیزی در میان ۵ تا ۷ درصد از انتشار کربن دی اکسید جهانی را متحمل می گردد. ۴۰ درصد از ساخت و ساز سیمان به واسطه استفاده از سوخت های فسیلی (معمولا ذغال سنگ) برای تولید گرمای ۱۵۰۰ درجه ای کوره های سیمان و ۶۰ درصد باقی‌مانده از دگردیسی سنگ آهک در دمای بالا که اصطلاحاً کربناته کردن نام دارد، میباشد.
استخراج مصالح
بیشتر مصالح از منابع زمینی استخراج می‌شوند، با این اکنون حدودا ۲۰ درصد از شن، ماسه و سنگ ریزه ها از لایروبی بستر دریا به دست میاید. استخراج، پردازش و انتقال مصالح زمینی سبب تخلیه منابع، تخریب چشم اندازها و مصرف آب و انرژی میگردد. استخراج دریایی باعث ایجاد تداوم در بحث تاثیر بلند مدت لایروبی دریا، فرسایش ساحلی، ماهیگیری و دیگر مباحث زندگی دریایی گردیده‌است.
کاهش اثرات زیست محیطی
شایسته ترین جایگزین برای سیمان، خاکستر حاصل از انفجار درکوره گرانول زمینی میباشد که میتواند تا ۵۰ درصد جایگزین سیمان پورتلند در ترکیبات بتنی گردد. اکنون خاکستر پودر شده حاصل از سوخت، تحت عنوان جایگزین سیمان استفاده می گردد. از این جایگزین، ۱۵ درصد در حفظ با صرفه مقاومت فشار در بلوک های متراکم و ۵۰ درصد در بلوک های اسفنجی استفاده میشود.
محصولاتی در بازار در دسترس میباشند که از مخلوط مصالح قابل بازیافت با مصالح دست نخورده استخراج گردیده تولید شده اند. با وضع شدن قانون مالیات مصالح، که در سال ۲۰۰۲ برای کاهش تاثیرات زیست محیطی اجرا شد، صنعت بتن سازی به دنبال جایگزینی برای به کار گیری از ۳۰ میلیون تن نخاله های ساختمانی تولید شده در ایالات متحده در سال می شود. نوع خاصی از مصالح بازیافتی، مصالح بتنی بازیافت شده میباشند که عملکرد آنان به نسبت مصالح بازیافتی برتری داشته و تا ۲۰ درصد جایگزین مصالح دست نخورده در بتن سازی میگردد.
مصالح دست دوم
مصالح دست دوم، مصالح جانبی حاصل از استخراج های دیگر یا این که عملیات صنعتی میباشند. استفاده از مصالح دست دوم (ضایعات معدن، ماسه های ریخته گری و خاکستر حاصل از انفجارها) در بتن سازی سبب کاهش تقاضای مصالح طبیعی میشود، در حالی که به طور همزمان انتقال مقادیر قابل توجهی از ضایعات از محل تخیله نخاله های ساختمانی شکل می‌گیرد.
